حقیقت شبیه این چیزی که میبینیم نیست. ما آدم ها به شدت در زندگی کردن غرق شده ایم. بدون این که بدانیم به سمت "هیچ" قدم برمیداریم. کمی آزار دهنده است. برای هرکس، هرچقدر هم که توضیح بدهم نمیفهمد. گاهی فکر میکنم ای کاش هیچوقت به دنیا نیامده بودم. (تلمیح به آهنگ بوهمین رپسدی) هیچ کس اندکی حتی سر درنمی آورد از افکارم. چون زیر آب که هستی صدای بالای آب را نمیشنوی. من بالای آب هستم. غرق؟ شاید در آن شنا میکنم. اما هرگز غرق نخواهم شد. اما حتی یک نفر اندکی از افکارم سردرنمیاورد. چرا! یک نفر از افکارم سر در می آورد. فقط یک نفر.
درباره این سایت